شاهنامه - گوناگون

یک :

  به داستان فریدون با آوای بانو ساحره مفتون گوش فرا دهید    


 

دو: آزمودن فریدون پسران را

 

 

An illustrated page from the 16th-century Persian manuscript Shahnameh sells for $12 million at a London auction.
A page from a 16th-century Persian manuscript has sold for 7.4 million pounds ($12 million), an auction record for any Islamic work of art.


برداشت از اینجا 

 


 

سه:

 

«خون سیاوش» با صدای معین از اینجا دریافت کنید 

 


 

چهار:  

اثر تازه اکرم خطیبی در روز بزرگداشت فردوسی رونمایی می‌شود

حدود یک سال و نیم روی این اثر با خاک‌های مختلف، از جمله خاک دهکده پاژ و خانه‌ای که فردوسی در آن متولد شده است کار کردم تا تابلو آماده شد. ادامه 


 پنج : 

برنامه های بزرگداشت فردوسی  اردیبهشت 1390 


شش: 

شعری از زنده یاد فریدون مشیری 

 

 خروش فردوسی

هنوز یادم  هست:

چهار سالم   بود

که  با  نوازش  "سیمرغ"

به خواب  می رفتم

به  بانگ  شیهه ی  "رخش"

ز خواب   می جستم

چه  مایه شوق  به  دیدار موی  "زال"م   بود!

                                               به خواب و بیداری

                                               لب از حکایت "رستم"  فرو  نمی بستم!

                                               تنم  ز  نعره  "دیو سپید"  می لرزید

                                               چه آفرین  که  به  "گرد آفرید"  می خواندم

                                               شرنگ  قصه  "سهراب"  را  به  یاری  اشک

                                               ز  تنگنای  گلوی  فشرده  می راندم

                                               دلم  برای "فریدون"  و "کاوه"  پر  می زد

                                               حکایت  "ضحاک"

                                               همیشه  مایه  بیزاری  و  ملالم  بود

چه روزها و چه  شب ها ، که  خواب داروی (خوابداروی) من

زلال عشق  دلاویز "زال" و "رودابه"

شراب  قصه ی  "تهمینه" و "تهمتن"  بود

شبی  اگر سخن  از "بیژن" و "منیژه"  نبود

جهان  به چشمم ، همتای  چاه  "بیژن"  بود!

                                             چه  روزها و چه  شب ها  در آسمان  و زمین

                                             نگاه  من ، همه  دنبال  تیر "آرش"  بود

                                             رخ  "سیاوش"  را

                                             درون  جنگل  آتش  شکفته  می دیدم

                                             دلم  در  آتش  بود!

                                             چه  روزها  که به  دل  می گریستم  خاموش

                                             به  شور بختی  "اسفندیار"  رویین تن

                                             چه  روزها که  به جان  می گداختم   از خشم

                                             به  سست  عهدی  "افراسیاب"  سنگین دل

                                             به  نابکاری  "گرسیوز" و  فریب  "شغاد"

                                             به  آنچه رفت  از این  هر سه  بد  نهاد  به باد!

به  پاک  مهری  "ایرج"

به  تنگ  چشمی  "تور"

به  کینه  توزی  "سلم"

به  نوشداروی   پنهان ،  به  گنج  "کیکاووس"

                                           به  "اشکبوس"  به  "توس"

                                           به  پرده  پرده  آن  صحنه های   رنگارنگ

                                           به  لحظه ، لحظه  آن  رویدادهای   شگفت

                                           به  چهره های  نهان  در  نهفتگاه  زمان

                                           به  "گیو" ، "پیران" ، "هومان" ، "هژیر" ، "نوذر" ، "سام"

                                           به  "بهمن" ،  و  "بهرام"

                                           همین  نه  چشم  و  نه  گوش

                                           که  می سپردم   تاب  و  توان  و هستی  و هوش!

که  می سرود " به  نام  خدای  جان  و خرد "

مرا  بسوی  جهان  فرشتگان   می برد

به  روی  پرده  ایوان  خانه  می دیدم :

 

  حکیم ابوالقاسم فردوسی

کتاب  و پیکر  و  دستار  تاج  وارش  را

که  مثل  سایه  رحمت ،  کنار  باره   توس

نشسته  بود  و  سخن  را  به  آسمان  میبرد!

                                         به  روی  و  موی ،  چو  دهقان  سالخورده ،  ولی

                                         به  چشم  من  همه  در  هیأت   جوانان  بود

                                         فروغ  ایزدی  از چشم  و  چهره اش   می تافت

                                         شکوه   معجزه اش

                                         همین  سخن  که :

                                         توانایی ات  به  دانایی  است

                                         مگر  مسیح  دگر  بود  او   که  می فرمود

                                         اگر  چه  زنده  ،  بود   مرد!  آنکه  دانا  نیست

چه  سالها  که  به  تلخی  سپرد  و  سختی  برد

نه  دل  به  کام  و ،  نه  ایام   و ،

                                 ز  هر  غم  در  جام

نشست  و  خواند  و  سرود  و  سرود   و  پای  فشرد

مگر  امان  دهدش   دست  مرگ ،

نا  فرجام ،

                                       هنوز  می بینم

                                       بزرگوار  ادب  را ،  که  در  تمامی  عمر

                                       نگاه  و  راهش  همواره  سوی  داور  بود

                                       عقاب  شعرش  بالای  هفت  اختر  بود

                                       هنر  به  چشمش  ارزنده تر  ز  گوهر  بود

                                       مذاب  روحش   بر  برگهای  دفتر  بود

خروش  او  را

از  دور  دستهای  زمان

هنوز  می شنوم

  کاوه آهنگر در بیدادگاه دهاک

خروش  فردوسی  ،  خروش   ایران  بود

خروش   قومی ،  از  نعره   گریزان  بود!

بدان  سروش  خدایی ،  دوباره   دلها   را

به  یکدیگر   می بست

گسستگان  را   زنجیره وار   می پیوست

خروش  او   که ;

"تن  من  مباد   و ایران  باد"

طلوع   دست  به  هم   دادن  اسیران  بود

خروش  او ،  خبر  بازگشت   شیران  بود!

                                    خروش  فردوسی

                                    به  خاک  ریختگان  را   پیامی  از  جان  داشت

                                    همین  به  " تخم سخن"   بذر  مردمی  می کاشت

                                    نسیم   گفتارش

                                    در  آن  بهشت خزان   دیده  می وزید   به   مهر

                                    سلاله  "جم"  و  "کی"   را  ز  خاک  بر می داشت

                                    دوباره   ایران  را

                                    می  آفرید  ،  می  افراشت!

  از سلاله "جم" و "کی"

هزار  سال   گذشت

بنای  کاخ  سخن  را  که  بر کشید   بلند

نیافت   هیچ  " ز  باران  و  آفتاب  گزند "

نه   گوهری   است   که  ارجش  به   کاستی  افتد

نه  آتشی  است   که  خاکسترش   بپوشاند

هزار  سال  دگر ،  صد  هزار  سال  دگر

شکوه  شعرش   خون  در  بدن   بجوشاند

                                   بزرگ  مردا  ،  همچون  تو   رستمی   باید

                                   که  هفتخوان  زمان  را   طلسم   بگشاید

                                   مگر  دوباره  جهان  را   به  نور  و  مهر  و  خرد

                                   هم   آنچنان   که  تو   می خواستی    بیاراید.

                                                                        (فریدون مشیری تایستان 1355 خورشیدی)

نظرات 2 + ارسال نظر
پروانه چهارشنبه 14 اردیبهشت‌ماه سال 1390 ساعت 11:51

نمایشگاه کتاب
نشست های سرای اهل قلم
20/2/90
13.5 - 14.45
فرهنگ شاهنامه- فرهنگستان هنر

استاد معلم. داریوش ارجمند. ژاله
آموزگار. منصور رستگار فسایی. علی
رواقی. علیرضا اسماعیلی

15-16.15
رازهای شاهنامه و مجموعه مقالات پیرامون- بنیاد فردوسی

دکتر قدمعلی سرامی- دکتر
سید ضیاءالدین هاجری - دکتر
عزیزالله جوینی - دکتر سجاد
آیدنلو - آقای موحدفرد

http://www.tibf.ir/userfiles/file/neshast.pdf

سروی چهارشنبه 14 اردیبهشت‌ماه سال 1390 ساعت 13:06 http://matrook.blogsky.com/

چه پست دلچسبی بود ، پر از شنیدنی ها و خواندنی های دلپذیر .
فقط تصویر اون نقاشی نبود ... یا شاید بود و من ندیدم!

ممنون بانو.

نقاشی فریدون رو میگی. با ایمیل برات می فرستم خیلی دیدنیه. افسوس که روشن نیست

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد