گفتار اندر داستان کاوه ی آهنگر با ضحاک تازی

گفتار اندر داستان کاوه ی آهنگر با ضحاک تازی   چُنان بُد که ضحّاک را روز و شب   به نام فِریدون گشادی دو لب   185 بران بُرزبالا ز بیم نشیب   شده از آفْرِیدون دلش پر نِهیب     چُنان بُد که یک روز بر تخت عاج   نِهاده بسربر ز پیروزه تاج     ز هر کشوری مهتران را بخواست   که در پادشاهی کُنَد پشت راست     از آن پس چُنین گفت با موبدان   که ای پرهنر با گهر بخردان     مرا در نِهانی یکی دشمن ست   که بربخردان این سَخُن روشن است   190 ندارم همی دشمن خُرد خوار   بترسم همی از بد روزگار     همی زین فزون بایدم لشکری   هم از مردم و هم ز دیو و پری     یکی لشکری خواهم انگیختن   ابا دیو مردم برآمیختن     بباید بدین بود همداستان   که من ناشکبیم بدین داستان     یکی محضر اکنون بباید نوشت   که جز تخم نیکی سپهبد نکِشت   195 نگوید سَخُن جز همه راستی   نخواهد به داد اندرون کاستی     ز بیم سپهبد همه راستان   بدان کار گشتند همداستان     بدان محضر اَژدَها ناگزیر   گواهی نبشتند برنا و پیر     همانگه یکایک ز درگاه شاه   برآمد خروشیدن دادخواه     ستم دیده را پیش او خواندند   بر نامدارانْش بنشاندند   200 بدو گفت مهتر به روی دژم   که برگوی تا از که دیدی ستم     خروشید و زد دست بر سر ز شاه   که شاها منم کاوه ی دادخواه     یکی بی زیان مرد آهنگرم   ز شاه آتش آید همی بر سرم     تو شاهی وُگر اَژدَها پیکری ؟   بباید زدن داستان ، آوری     اگر هفت کشور به شاهی تُراست   چرا رنج و سختی همه بهر ماست   205 شماریْت با من بباید گرفت   بدان تا جهان ماند اندر شِگِفت     مگر کز شمار تو آید پدید   که نوبت ز گیتی به من چون رَسید     که مارانْت را مغز فرزند من   همی داد باید ز هر انجمن     سپهبد به گفتار او بنگرید   شِگِفت آمدش کان سَخُن ها شنید     بدو باز دادند فرزند اوی   به خوبی بجُستند پیوند اوی   210 بفرمود پس کاوه را پادشا   که باشد بدان محضر اندر گُوا     چو برخواند کاوه همه محضرش   سبک سوی پیران آن کشورش     خروشید کای پایمردان دیو   بریده دل از ترس گیهان خدیو     همه سوی دوزخ نِهادید روی   سپر دید دل ها به گفتار اوی     نباشم بدین محضر اندر گُوا   نه هرگز براندیشم از پادشا   215 خروشید و برجست لرزان ز جای   بدرّید و بسپَرد محضر به پای     گرانمایه فرزند او پیش اوی   ز ایوان برون شد خروشان به کوی     مِهان شاه را خواندند آفرین   که ای نامور شهریار زَمین     ز چرخ فلک بر سرت باد سرد   نیارد گذشتن به روز نبرد     چرا پیش تو کاوه ی خام گوی   بسان هَمالان کند سرخ روی   220 همی محضر ما به پیمان تو   بدَرّد ، بپیچد ز فرمان تو     کَی نامور پاسخ آورد زود   که از من شِگِفتی بباید شُنُود     که چون کاوه آمد ز درگه پدید   دو گوش من آواز او را شنید     میان من و او ز ایوان درست   یکی کوه گفتی ز آهن برُست     همیدون چُنو زد به سربر دو دست   شِگِفتی مرا در دل آمد شکست   225 ندانم چه شاید بُدَن زین سپس   که راز سپهری ندانست کس     چو کاوه برون شد ز درگاه شاه   برو انجمن گشت بازارگاه     همی برخروشید و فریاد خواند   جهان را سراسر سُوی داد خواند     از آن چرم کاهنگران پشتِ پای   بپوشند هَنگام زَخم دَرای     همان کاوه آن بر سر نیزه کرد   همانگه ز بازار برخاست گَرد   230 خروشان همی رفت نیزه بدست   که ای نامداران یزدان پرست     کسی کو هوای فِریدون کند   سر از بند ضحّاک بیرون کند     بپویید ، کین مهتر آهَرْمَن ست   جهان آفرین را به دل دشمن ست   232+ بدان بی بها ناسزاوار پوست   پدید آمد آوای دشمن ز دوست     همی رفت پیش اندرون مرد گُرد   جهانی برو انجمن شد نه خُرد     بدانست خود کافْرِیدون کجاست   سراندر کشید و همی رفت راست   235 بیامد به درگاه سالار نَو   بدیدنْدش از دور و برخاست عَو     چُن آن پوست بر نیزه بر دید کَی   به نیکی یکی اختر افگند پَی     بیاراست آنرا به دیبای روم   ز گوهر برو پَیکر و زرّ بوم     بزد بر سرِ خویش چون گِرد ماه   یکی فال فرّخ ، پَی افگند شاه     فرو هشت ازو سرخ و زرد و بنفش   همی خواندش کاویانی درَفش   240 از آن پس هرآنکس که بگرفت گاه   به شاهی به سر برنهادی کلاه     بران بی بها چرم آهنگران   برآویختی نوبنو گوهران     ز دیبای پرمایه و پرنیان   بران گونه گشت اختر کاویان     که اندر شب تیره چون شید بود   جهان را ازو دل پر اومید بود     بگشت اندرین نیز چندی جهان   همی بودنی داشت اندر نِهان   245 فِریدون چو گیتی بران گونه دید   جهان پیش ضحّاک وارونه دید     سُوی مادر آمد کمر بر میان   به سر برنِهاده کلاه کیان     که من رفتنی ام سوی کارزار   ترا جز نیایش مباد ایچ کار     ز گیتی جهان آفرین را پرست   بدو زن ز نیک و بد پاک دست     فرو ریخت آب از مژه مادرش   همی آفرین خواند بر داورش   250 به یزدان همی گفت : زِنهار من   سپردم ترا ای جهاندار من     بگردان ز جانش نهیب بدان   بپرداز گیتی ز نابخردان     فریدون سبک ساز رفتن گرفت   سَخُن را ز هر کس نِهفتن گرفت     برادر دو بودش ، دو فرّخ هَمال   ازو هر دو آزاده مِهتر بسال     یکی بود ازیشان کتایونْش نام   دگر نام بَرمایه ی شادکام   255 فریدون بدیشان سَخُن برگشاد   که خرّم زیید ای دِلیران و شاد     که گردون نگردد بجز بر بِهی   به ما بازگردد کلاه مِهی     بیارید داننده آهنگران   یکی گرز فرمای ما را گران     چو بگشاد لب هر دو بشناختند   به بازار آهنگران تاختند     هر آنکس کزان پیشه بُد نامجوی   بسوی فِریدون نِهادند روی   260 جهانجوی پرگار بگرفت زود   وُزان گرز ، پَیکر بدیشان نُمود     نگاری نگارید بر خاک پیش   همیدون بسان سر گاومیش     بدان دست بردند آهنگران   چو شد ساخته کارِ گرزِ گران     به پیش جهانجوی بردند گرز   فروزان بکردار خورشید برز     پسند آمدش کار پولادگر   ببخشیدْشان جامه و سیم و زر   265 بسی کردشان نیز فرّخ امید   بسی دادْشان مهتری را نُوید     که گر اَژدَها را کنم زیر خاک   بشویم شما را سر از گَرد پاک     جهان را همه سوی داد آوریم   چُن از نام دادار یاد آوریم

 

بستن این پنجره